Lasai, lasai

Es lo que dijo Jokin Caparrós tras el partido contra el Valencia. Que es cierto que disfrutamos de un gran partido, que hasta Latxaga coincide, pero todavía no hemos conseguido nada. Aunque sería bonito como escribe Patxi Alonso en El Correo, que haya llegado la hora de saldar una cuenta pendiente con la mejor afición del mundo. Por si acaso, le pasaré a mi hijo "Días de gabarra y gloria" para que se vaya haciendo una idea.
Es curioso. Apenas tengo anécdotas del domingo. Quizás porque fue el Fútbol lo que primó. Destacar sólo dos actitudes del público de la Catedral respecto a jugadores del equipo levantino, buenos jugadores ambos por cierto: despedida con aplausos a Villa, pitos para Fernandes, que casi revienta la cabeza a algún espectador/a de la preferencia lateral cuando lanzó fuera el balón de muy malos modos para atender a uno del Athletic. Y las lágrimas de la niña que vestía una camiseta blanca del guaje al acabar el partido... pero tenía una camiseta del Athletic a la cintura. Me da que esto debía ser para despistar.



Hala zioen Jokin Caparrosek partida bukatu ondorengo prentsaurrekoan. Eta halaxe beharko luke izan, oraingoz ez baitute ezer lortu. Tira, zerbait bai onartuko, zaletuen poztasuna aspaldiko partez. Eta ez da gutxi ilusioa piztea; izugarria litzateke kopako final batera berriz joateko aukera izatea. Seme-alabei "Dias de gabarra y gloria" utziko diet badaezpada ;-)

Eta igandean Futbola nagusi izaki pasadizo gutxi.  Kanpoko futbolarien jarreren aurrean San Mamesen jokaera ezberdina, alegia, txaloak Villa handiari, txistuak bururen bat apurtzekotan ibili zen Fernandesi. Eta negarrez joan zen zuriz jantzitako neskatoa, zer gerta ere zuri-gorria eraman arren.

Comentarios

  1. Iñaki, azken urteotako futbola ikuskizuna izan ez danez beste modu bateko dibertimenduak topa behar izan doguz: Luciren liburuska ospetsua, Caparrosen gora-beherak, Maneren bigotea... edozer!

    Domekan, Latxagak dinoenez, partidu borobil bat ikusi gendun, emaitza eta guztiz, ados nago.

    Hori dala eta, ikuslegoari dagokionez, futbola Katedralera bueltatu danean, bere jatorrizko portaera azaldu dau: txaloak, barrukoentzat zein kanpokoentzat (Villa...).

    Aspalditik ez zan San Mamesen giro hain ona nabaritzen. Ia eguenean hori bizitzeko beste aukera bat dogun...

    P.D.

    Denbora daroat euskeraz idatzi barik eta kostatu egiten jat. Saiatzen jarraitu beharko dot...

    ResponderEliminar
  2. Anónimo1/20/2009

    Zelako iluntzea San Mamesen!!!

    NI apuntatu naiz peña Feisbukera.

    Seremos frikis.....

    ResponderEliminar
  3. Telebistan ikusi nuen partida eta primeran pasa. Eta Barçak ere irabazi zuen! Oe, oe, oe, oe....

    ResponderEliminar
  4. Anónimo1/21/2009

    Mi aita se pasó el día diciendo lo mismo: "Caparrós ha dicho lasai - lasai!" asi habrá que estar tranquilos... hasta el próximo partido!

    Queda decir que mi aita es gallego y tiene más o menos la misma idea de euskera que caparrós, las palabras relacionadas con el fútbol las entiende todas! jajajaja

    Saludos!

    ResponderEliminar
  5. Ez dozu txarto egin ba, Gontzal. Athletic lez zabiltzala pentsa leike, historian egindakora itzulita ;-)

    Friki samarrak agian, Josu, baina sarean ere athleticzale, ezta?

    Noe, Barçarena ez dut ulertu, karkarkar.
    83an eta oihukatzen genuen bezalaxe, "Ni Barça, ni Madrid. Athletic!"

    Silvia. Tiene sus peligros eso del lenguaje no tan futbolístico. Cuando Howard Kendall recaló en Lezama, tras un tiempo, preguntó a su traductor "who's Mr Hostias?" :-D

    ResponderEliminar
  6. Anónimo1/22/2009

    Iñaki, creo que no era "whos Mr Hostias", creo que eran "Cojones", pero es simplemente una anecdota sin mas.
    De lo dicho, completamente de acuerdo contigo, sobre todo que la Catedral sigue siendo la Catedral al despedir a Villa con aplausos, porque aquí se entiende futbol y futbolistas.

    Pero sobre todo sacar las bufundas al aire todo San Mamés y cantando como en los viejos tiempos

    Carne de gallina.... como cuando era un chaval y la bota se me perdía en la antigua general, o me llegaba vacia, o como cuando el nuevo himno del Athletic se empezó a escuchar al saltar los jugadores al terreno de juego... ESE ES MI ATHLETIC, y lo vamos a conseguir, volver a los viejos tiempos, a esos que nunca tenian que haberse escapado. Donde los equipos que venian a jugar aqui sabian que era complicadisimo llevarse algo para casa.

    Simplemente eso Iñaki, AUPA ATHLETIC!!!!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Aquí también puedes colaborar tú.
Idatzi ere egin ahal duzu txoko honetan.