Minbizia, gizarteratzea eta bitartekoak / Cáncer, socialización y medios

Gaixotasunak, eta minbiziak bereziki, hunkitu egiten gaitu normalean. Gaixoen narrazioek, areago. Gogoan dut oraindik Joxe Arantzabal lehengusuak sarean berri zuzena eman zigunean sortarazitako zirrara. Eta Deian Iñaki Goirizelaiak kontatutakoa ere zirraragarria izan delakoan nago; izenburua gainera, guztiz grafikoa, denok ulertzeko modukoa, batez ere, seme-alabak ditugunok. Zorionez, biak ditugu oraindik orain gure artean.

Baina, mekatxis, beti egon behar bainaren bat eta ez ortuan bakar-bakarrik: nire izenkidearen artikuluan beste puntutxo batek ere deitu dit atentzioa. Atzerrira joateko aukera izan zuen bere gaisotasuna zehazteko eta sendabidean jartzeko; Houstonera oker ez banago. Hasieran hemengo medikuntza publikoan ez zuten asmatu antza, gerora tratamendua bai eman zioten arren. Pozten nau bere kasua ondo atera izanak, baina...  Estatu Batuetara joateko modurik izan ez balu? 

Que las enfermedades, y los relatos directos sobre ellas nos ablandan y llegan dentro está claro. Incluso a un "duro" como Javier Vizcaíno. El efecto del anuncio de la enfermedad de Concha García Campoy en twitter no es nuevo; yo recuerdo el terremoto que en un entorno más cercano supuso ya en 2002 (buff, han pasado casi diez años) el anuncio inicial y las sucesivas entregas de Joxe Arantzabal en Internet, que acabaron convirtiéndose en libro.

Pero (ay, que siempre tenga que poner un pero) hay un punto que me también me ha llamado la atención en el relato de Iñaki Goirizelaia sobre su enfermedad cuando se cumplen 18 años de la misma, y no por extraño precisamente. Porque al final al rector de la UPV le diagnosticaron el cáncer y comenzaron el tratamiento en Houston, esto es, tuvo esa posibilidad. Al menos, en su caso, y también en el de Joxe, la historia ha tenido un final feliz, pero, ¿y si no hubiese podido ir a Estados Unidos?

Comentarios

Publicar un comentario

Aquí también puedes colaborar tú.
Idatzi ere egin ahal duzu txoko honetan.